ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΥΨΗΣ
Μετά την κατάλυψη της Λιβύης από τις Ιταλικές δυνάμεις, η Υψηλή Πύλη της Κωνσταντινούπολης εξαπέλυσε γενική αντεπίθεση για την ανακατάλυψη της. Ήταν η απαρχή του Ιταλοτουρκικού Πολέμου (1911-1912). Η Ιταλική κυβέρνηση προκειμένου να επεκτείνει το μέτωπο με σκοπό να αποδυναμώσει την Τουρκική αντεπίθεση, αλλά και να εξαναγκάσει την Τουρκία σε συνθηκολόγηση, αντεπιτίθεται αυτή τη φορά όχι στην Βόρεια Αφρική όπου κρατά πλέον αμυντική στάση, αλλά στα νησιά της Δωδεκανήσου (Νότιες Σποράδες, όπως τα αποκαλούσαν), παρά τις αντιδράσεις πολλών ανώτερων αξιωματικών του Ιταλικού Γενικού Επιτελείου.
Τον Νοέμβριο του 1911, ο αρχηγός του Ιταλικού Γενικού Επιτελείου, Ναύαρχος Rocca Alberto Rey Pollio, έκρινε ότι η επιχείρηση κατάληψης της Δωδεκανήσου ήταν εφικτή, ταυτόχρονα όμως δεν μπορούσε να είναι καθοριστική για την ταχεία επίλυση της σύγκρουσης στη Βόρεια Αφρική. Επίσης προέβαλε και το επιχείρημα, ότι η επιχείρηση είχε στρατιωτικά πολλές τεχνικές δυσκολίες, αλλά και η κτίση χαμηλά οικονομικά οφέλη καθώς τα νησιά του Αιγαίου ήταν πάμφτωχα.
Ωστόσο, στις αρχές του Απριλίου του 1912, η Ιταλική κυβέρνηση ανησυχώντας για τις σφοδρές επιθέσεις του Τουρκικού στρατού, που έχοντας με το μέρος τους τις ντόπιες φυλές κερδίζει συνεχώς έδαφος φέρνοντας σε δύσκολη θέση της Ιταλικές δυνάμεις οι οποίες έχουν καθηλωθεί και μετρούν μεγάλες απώλειες, παρά τις επιφυλάξεις του Ναυάρχου Rey για το εγχείρημα, αποφασίζει να ξεκινήσει τις προετοιμασίες για την κατάληψη της Δωδεκανήσου.
Στο τέλος του Μαρτίου του 1912, μετά την προσπάθεια του Κάιζερ Γουλιέλμου Β΄ να μαλακώσει την αρνητική στάση της Αυστρίας σε μια ενδεχόμενη Ιταλική επίθεση στις Τουρκοκρατούμενες Νότιες Σποράδες (Δωδεκάνησα), ο Βασιλιάς της Ιταλίας Vitorio Emmanuelle III, ξεκίνησε τις επιχειρήσεις κατάληψης των Νότιων Σποράδων (Δωδεκάνησα), σε μια απέλπιδα προσπάθεια να εξαναγκάσει την Τουρκία σε συνθηκολόγηση στη Λιβύη όπου η Ιταλικές δυνάμεις πλήρωναν βαρύ τίμημα σε έμψυχο και άψυχο δυναμικό. Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι το εγχείρημα προσέκρουε επίσης στις αντιδράσεις των τότε μεγάλων δυνάμεων, Αγγλίας, Γαλλίας, Αυστρίας και της Γερμανίας. Αλλά η ανάγκη αντιπερισπασμού από το μέτωπο της Λιβύης ήταν επιτακτική για την Ιταλία.
Η ΚΑΤΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑΣ
Στις 19 Απριλίου συγκροτήθηκε στόλος αποτελούμενος από τα πολεμικά πλοία: Bendetto Brin, Saint Bon, Emmanouelle Filiberto, Βασίλισσα Μαργαρίτα, Ferrrucio, Amalfi και Pizza. Τις τορπιλακάτους: Climene, Pegaso, Procione, Pisani, και Coatit. To Καταδρομικό Nembo. Τα μεταφορικά: Sanio, Bulgaria, Valparaiso, Reunberto, και Verona.
Στις 24 Απριλίου ο Ναύαρχος Paolo Thaon di Revel, επέμεινε για τον επείγοντα χαρακτήρα της επιχείρησης κατάλυψης όχι μόνο της Ρόδου αλλά και των νησιών Αστυπάλαιας και Λήμνου, προκειμένου να αναγκασθεί η Τουρκία να συνθηκολογήσει στην Λιβύη.
Στις 28 Απριλίου η ιταλική αρμάδα, με επικεφαλής το Ναύαρχο Paolo Thaon di Revel, επιχειρεί αστραπιαία απόβαση στην Σκάλα της χώρας της Αστυπάλαιας (Γιαλός). Δεν συναντούν καμία αντίσταση από την μικρή και αιφνιδιασμένη Τουρκική φρουρά, και την καταλαμβάνουν αμέσως. Ο κόσμος με χαρά, προσβλέποντας ότι η αρχή για τον διακαή πόθο της Ενσωμάτωσης με την Μητέρα Ελλάδα είχε γίνει, υποδέχεται ένθερμα τους Ιταλούς.
Το πρώτο βήμα για την κατάληψη της Δωδεκανήσου είχε γίνει.
ΠΛΟΙΑ ΠΟΥ ΕΛΑΒΑΝ ΜΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΥΨΗΣ
Ν Α Υ Κ Ρ Α Τ Ο Υ Σ Σ Α 